0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Fırsat buldukça sanat ve kültür sohbetlerinin olduğu mekanlara gider, düşüncemin ufuklarını genişletmeye çalışırım. İstanbul’da gerek büyükşehir gerek il, ilçe belediyelerinin takdir ettiğim güzel faaliyetlerinden birisi de; metruk, perişan, tarumar olmuş bazı binaların restore edilerek topluma kazandırılmasıdır. Buralarda hem tarih yeniden hayat buluyor hem de ehil sohbet erbabının anlatımlarıyla kendi kültür kodlarınızı hatırlıyor, yeni dünyaları keşfetmenin hazzını yaşıyorsunuz.

Art niyetsiz, samimi bir eleştiri yapmam bazılarını rahatsız edebilir ama ben yine de söylemeden edemiyorum. Düşündürücü olan; bu vakıf kurumlarının üzerindeki siyasi vesayet.  Çok açık ve net. Daha somut cümleler kullanmam gerekiyor. Görünen şu; mevcut sistemde her şey Cumhurbaşkanı’nın iradesine ve imzasına göre şekilleniyor. Vakıf mülklerinin tasarrufu da öyle.

Düşünün ki AKP 25 yıldır iktidarda. Belediyeler de aynı partinin elinde olunca buralarda şekillenen faaliyetlerin türü, konuşmaların içeriği farklı olabilir mi? Buralarda farklı bir düşünceyi dillendirmeniz, hür tefekkürün kıvılcımı olabilecek bir soru sormanız,” öteki” diye yaftalanmanız için yeterlidir. Buralarda bir iki istisnayı göz ardı edemem elbette. Zaten ben de fırsat buldukça onların Türk kültürü ve Türk töresi ile ilgili sohbetlerine katılmaya gayret ediyorum. Çünkü ötekilerin ne Türklük diye bir sevdaları var ne pozitif bilim arayışları.

Ha bu küçük eleştiriyi niçin yaptığımı da belirtmeliyim. Diyelim ki ilk seçimde iktidar değişti, belediyelerin çoğunu da CHP kazandı. Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde güç merkezi de o zaman solun eline geçmiş olacak. Doğal olarak buralarda kimler hangi ideolojik teorilerin papağanlığına soyunmuş olacaklar kolayca tahmin edebilirsiniz. Lütfen empati yapın. Devlete ait olan kurumlar; babamızın çiftliği, partimizin özel mülkü gibi düşünülmemelidir. Başkası yapınca yanlış olan, ben yaptığımda doğru olmaz.  Özel dernekler veya vakıflar konumuzun dışındadır ama onların faaliyetleri de milli güvenliğimiz açısından çok sıkı denetlenmelidir.

Milli güvenlik denilince ne anlaşılmalıdır? Bu konuda devletin, hükümetlere ve hükümeti oluşturan partilere göre zırt pırt değişmeyen temel ilkeleri olmalıdır. Anayasa’nın başlangıcında değiştirilemez, değiştirilmesi teklif dahi edilemez maddeler bellidir. Ne yazıktır ki, Gazi Meclis’in çatısı altında pkk terör örgütünün sözcüsü gibi davranan DEM Partili Milletvekilleri Lozan’a da , Anayasa‘mıza da dil uzatabiliyor; İYİ Parti ve Zafer Partisi dışında  kimseden şiddetli itiraz sesi de çıkmıyor. Ülkemiz sisli ve karanlık senaryolar ile yeniden bir kaosa sürüklenmeye çalışılmaktadır.

Genel olarak hem bireysel hem de toplumsal anlamda milli reflekslerimizin çok canlı olduğunu söyleyemeyiz. İtiraz olarak şu söylenebilir; toplumsal dinamikleri daha canlı ve zaruri kılan karşılaşılan iç ve dış tehditlerdir. Tepkilerin dozunu tehditlerin tehlike düzeyi belirler. Bunca pervasızlığa ve densizliğe rağmen toplum nasıl bu kadar duyarsız olabiliyor anlamak mümkün değil. DEM Parti’nin istekleri ile ABD’nin Ankara Büyükelçisi’nin ve İsrail’in talepleri nasıl aynı olabilir? Bu parti Hazinemizden yardım aldığı, milletvekillerinin maaşını bu millet ödediği halde bu düşmanlığa devletimiz nasıl izin verebiliyor?  Halkımızın bu gaflet uykusundan uyanması için daha nelerin olması beklenmektedir acaba?

Başa dönersek, derneklerin çalışmalarını bu nedenle önemli ve hayati buluyorum. Ve zaman buldukça programlarına katılmayı görev sayıyorum. Zamanı boşa harcamamak için de seçici oluyor, düşünceme uygun olan derneklerin etkinliklerine gidiyorum. Dostlar paylaşımlarımı görünce “Yorulmuyor musun?” diye soruyorlar. Tam tersine ruhum dinginlik kazanıyor, heyecanlarım inançlarımı yeniden ateşliyor, ülkülerimin peşinden koşarak Mustafa Kemal’le bütünleşiyorum.

Geçtiğimiz hafta TÜRK OCAKLARI’nın İstanbul’da düzenlediği üç etkinliğe katılmak nasip oldu. Birincisi Küçükyalı Elite World Garden Otel’de Türk Ocakları Genel Merkezi ve İlteriş Vakfı tarafından düzenlenen 1.Uluslararası Türk Dünyasında Bozkurt Sempozyumu idi. Türk dünyasının değişik coğrafyalarından 51 akademisyenin katılıp tebliğ sunduğu sempozyum iki gün devam etti.

Çemberlitaş’taki İstanbul Türk Ocağı’nda Cuma akşamı Dr.Selim Erdoğan “Cumhuriyetin Zorlu Yılı: 1930” konusunda önemli açıklamalarda bulundu. Aynı akşam Fındıkzade’deki Kırım Derneği’nde Gazeteci Yazar arkadaşım Ahmet Tüzün, “Kültürel Mirasın Aracılığıyla Türk Milli Değerlerinin Tanıtılması” konusunda güzel bir sunum gerçekleştirdi.

Cumartesi günü Beykoz Türk Ocağı’nın misafiri olduk. Anadolu Hisarı Ahmet Mithat Efendi Kültür Merkezi’nde Prof.Dr.Yümni Sezen Hoca ile Araştırmacı Yazar, Sosyolog Nur Meryem Özbek; “Papa’nın Türkiye Ziyareti ve Ardındaki Gerçekler”  konulu bir konferans verdiler.

İyi sayılabilecek bir katılım olmasına rağmen Yümni Hoca, “Salon niye ağzına kadar dolu değil?“ diye hayıflandı. ”Halkımız bu kadar önemli konularda bile neden bu kadar duyarsız? Bu bir beka konusu. Sadece konuşuyoruz. Konuşmakla iş bitmiyor. Başka ne yapabiliriz, ne yapmalıyız?” diye sordu. Haklıydı. Yeni bir dünya inşa ediliyor. Yılanlar hep uyanıkken biz uyumaya devam ediyoruz.

Yapılması gerekenlerin en başına da; dinin siyasete alet edilmesinin önüne geçilmesi, Hz. Muhammed ve Sahabe Dönemi Kur’an Müslümanlığı’na önem verilmesi, Ulus Devlet kavramının siyasetin öznesi olması ve partiler üstü bir milli birlik tesisi maddelerini koydu Yümni Hoca. Görüyorsunuz ki yapılacak çok işimiz var. Bilmiyorsak öğrenecek, öğrendiklerimizi bilmeyenlere anlatacak, atalarımızdan emanet aldığımız bu vatanı evlatlarımıza noksansız teslim etmenin mücadelesi içinde olacağız.

Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı ve Aydınlar Ocağı’nın Türk milletinin derlenip toparlanması, birleşip bütünleşmesi için yaptığı çalışmaları da hatırlatarak bitiriyorum. Şu da bilinsin ki; kimler hangi ihanet içinde olursa olsun, son sözü TÜRK MİLLETİ söyler.