0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Recep Çınar

“Küfür ile belki amma zulüm ile abâd olmaz devlet!”  Bu cümle, MüslümanTürk tarihinin en önemli devlet ve siyaset insanlarından olan “Nizâmülmülk”e ait.  Cümle,Büyük Selçuklu Devleti’nin bu bilge vezirinin yazdığı “Siyasetname” adlı eserin başında yer alır. Bununla, zulmün kalıcı olmadığını ve bir şekilde yok olup gideceğini müjdeler.

Kelime olarak zulüm; azgınlık, gadr (hainlik), karanlık, azab (eziyet)  ve ezâ ile eş anlamlıdır. Zıddı ise, nur, aydınlık ve adalettir. 

ÂLİMLER ZULMÜ ÜÇ KISIM HALİNDE İNCELEMİŞLERDİR:
1- İnsanın Allah’a karşı işlediği zulüm. Bu, şirk (ortak koşma)  ve küfürdür.

2- İnsanlar arasındaki zulüm. Bu ise, insanların kendi hemcinslerine karşı işledikleri suçlar, günahlar ve haksızlıklardır.

3- Zulmün bir çeşidi de, insanın kendi kendine zulmetmesidir. Bu hususta da çeşitli ayetler vardır. Mesela; “(İnkâr edenler), ille kendilerine meleklerin gelmesini yahut Rabb’inin (azab) emrinin gelmesini mi bekliyorlar? Onlardan öncekiler de öyle yapmıştı. Allah onlara zulmetmedi. Fakat onlar kendi kendilerine zulmediyorlardı” (en-Nahl Suresi, 16/33).

Adalet; Fazilet ve erdemdir.  Mülkün, hükümlerin, devlet ve yönetimlerin temel direğidir. Adaletin üzerinde yaşadığımız dünyanın dirlik ve düzeni için her alanda tesis edilmesi zorunludur. Haklıya hakkını vermek, hak edene hak ettiği biçimde karşılık vermek şarttır. Suç işleyene suçunun karşılığını ne eksik ne fazla tam olarak vermek, ölçüyü tam tutmak insanî bir sorumluluktur. Rabbimiz in bir sıfatı olarak “el ADL”; adaletli ve insaflı olan, hakla hükmeden, haklıya hakkını,  haksıza cezasını veren, emir ve yasağını, her söylediğini yerli yerinde yapandır.

Zulüm ise; Zillet ve karanlıktır. Bir şeyi kendine mahsus yerinden başka bir yere koymak, noksan yapmak, sınırı aşmak, doğru yoldan sapmak, hakkını eksiltmek, hakkını vermemek, yapılması gerekeni yapmayıp yapılmaması gerekeni yapmaktır. Bugün Dünyalık uğruna kimliklerini değiştirip entrika, baskı, zulüm ve yıldırma politikalarıyla herkesi sindirip susturabileceklerini sananlar yanılıyorlar. Şunu unutmayalım ki, zalim toplumlar zalim yönetimleri doğurdukları gibi, adil toplumlar da, adil yönetimleri meydana getirirler. Bireyden cemaate, cemaatten topluma, toplumdan devlete giden bir yol vardır. Mü’minler birbirlerine zulmetmez, kardeşlerini zalimin eline bırakmaz, şüpheden kaçınır, hesap vermekten kaçınmazlar.

İnsan – Allah arasında, İnsanın – insanlarla olan münasebetlerinde, İnsanın – kendi nefsine karşı ve İnsandan – kâinata/diğer varlıklara karşı çok boyutlu bir ilişki vardır. İnsanoğlu; kendisine, muhataplarına ve evrende birlikte yaşadığı, canlı-cansız diğer tüm varlıklara karşı takındığı tutum dolayısıyla ya adildir ya da zalim.

Beka; Kalıcılık, ölmezlik. Ölümsüzlük. Devamlılık. Evvelki hal üzere kalma. Daim ve sabit olma… şeklinde tarif edilir.

1332-1406 yılları arasında yaşamış İslam Bilgini İbni Haldun, Devletin yıkımını Doğal ve Diğer yıkımlar olmak üzere iki şekilde ele alır.                                                                                                                                                                          A) DOĞAL YIKILMA (beka) NEDENİ ;
Nasıl ki insanlar doğar, büyür ve sonuçta ölürse devlet de aynı şekilde doğar, gelişir ve yıkılır.

B) DİĞER YIKILMA NEDENLERİ;
1. Asabiyetin Zayıflaması :
İbn Haldun’a göre, devletin kurulup genişlemesinden sonra, devlet yöneticilerinin medeniyetin nimetlerine dalıp asıl gerekli olan asabiyeti unutmaları halinde devlet zayıflamaya başlar. Asabiyetin zayıflaması ilk olarak hükümdar ile halkı arasındaki ilişkide görülür. Hükümdar, hesabını veremeyeceği davranışlarda bulunduğundan, halkından korkmaya başlar. Bu durum hükümdarı yalnızlığa iter. Yalnızlık ise onu daha da korkutur. Halktan güveneceği kimse kalmayan hükümdar, yönetimi sağlamak için askere yönelir ve onu maddi açıdan doyurmaya çalışır. Ancak askerin ruhu asabiyet ile de doyurulmadığından kısa zaman sonra asker de halka katılır. Böylece asabiyetin her tabakada zayıflamasıyla devlet adım adım çöküşe doğru gider ve kısa bir süre sonra da yıkılır.
2. Devlet Yönetiminin Zulmü :
İbn Haldun, devlet yönetiminin iyiliğinin, yönetimi elinde bulunduran kişilerin niceliklerine değil, niteliklerine bağlı olduğunu; buna göre halkın menfaatlerini kollayan, halkı adaletle yöneten yönetimin “iyi” olduğunu; halka korku salan ve onlara zulmeden yöneticilerin yönetiminin ise “kötü” olduğunu söylemektedir. İbn Haldun, devlet yönetiminin zulüm tavrı içinde bulunması halinde halkın devleti savaş alanlarında bırakacağını, devleti yıkmak için isyan edeceğini belirtir. Böyle bir durumdaki devlet de yıkılmaya mahkûmdur.
3. Mali (Ekonomik) Yapının Bozulması :
İbn Haldun, devletin doğasının refah ve lüksü gerektirdiğini, bu nedenle devlet yöneticilerinin gün geçtikçe artacağını ve sonuçta bu israflı tutumun gerektirdiği masrafları devlet gelirinin karşılayamayacağını söyler. Devlet yönetiminin israf içinde bulunması, fazla harcamaları karşılamak amacıyla halkın vergi borcunu arttırır. Ayrıca vergi alanlarını da arttırır. Yani her türlü alışverişten, pazarlara giriş çıkışa kadar her alana ve iktisadi faaliyete vergi koyar. Vergilerdeki bu artışlar halkın devlete olan güvenini sarsar. Bu durum birçok esnaf ve zanaatkârın işini bırakması sonucunu doğurur. Sonuçta devlet ekonomik olarak zayıflar. Tüm bu durumlar devletin tavırlarının en sonuncusu olan “Beşinci Tavır”ı ifade etmektedir. Böylece bir tavır içerisine giren devletin sonu yıkımdır. Bunu önlemenin çaresi ise yoktur” der.

Müslümanlar olarak her konuda olduğu gibi bu konularda da ölçülerimiz belirlenmiştir. Bu ölçülere göre içinde bulunduğumuz durumu şöyle bir kontrol edelim!

İbni Haldun, bugün içinde bulunduğumuz durumu 600 sene önce tarif etmiş ve uyarmış!

Ama uyuyanı uyandırmak kolay da, uyur numarası yapanları uyandırmak zormuş!    Boşuna dememişler; “Zulüm ile abad olunmaz!” Bu ifade, zulüm ve adaletsizlik yoluyla elde edilen başarı veya refahın uzun vadede zarar ve yıkıma yol açacağını haber verir!

Dostça kalın…